تابستان همان سال اثری آرامبخش است و ریتم و ضرباهنگ فیلم میتواند فضایی برای تامل در مخاطب خود ایجاد کند، فضایی که سینمای امروز ایران به شدت از آن دور شده است.
کلاری در دکوپاژ خود در مقام کارگردان نیز نشان داده است که سینمای قصهگو را به خوبی میشناسد و طعم لذت دیدن پلانهای خود را به دل مخاطب نمیگذارد، دوربین کلاری به شدت مستحکم است و چیدمان عناصر صحنه به گونه ای است که همه چیز در خدمت ساختار و محتوای اثر است. فیلم پر است از قاب تصویرهایی که به لحاظ بصری در عین چشم نوازی از اثر بیرون نمیزند و همانند یک پکیج درست در خدمت مضمون و محتوای اثر است.